donderdag 28 februari 2008

Le parcours

Je marche longtemps, partagé par mon corps, l'expérience de la route me donne la peine de sentir que mes pieds n'ont jamais été plus nécessaire qu'aujourd'hui.
J'ai vu des hommes sur le cours du voyage, ils me faisaient peur avant même que je ne les connaisse, maintenant ils m'accompagnent et je partage leurs douceurs. Mais la mienne n'est pas acquise, c'est pourquoi je poursuis, sans attendre, rien ne viendra à moi que je n'y ai été vers.
Est-ce seulement une question de décision, ou bien dois-je remplir un état suffisament homogène pour ne pas faire que le monde m'atteigne?
Je souhaite là reconnaître combien je n'ai pas su entendre l'usage de mon corps. Pour cela s'arrêter ne me conduit pas à voir tout cela, s'arrêter c'est d'abord le postulat que le parcours n'était qu'un rêve, alors comment pourrais-je ainsi savoir si tout cela n'était qu'une fiction?
La fiction, autant belle qu'elle est, n'engage à rien et au-delà s'écrivent encore certaines choses, que j'ignore.

Avec toi, nous avons discuté, l'oeuvre, entière, si elle pouvait autrement. J'y gage, et m'y assois, non pas pour rester immobile, mais constater déjà que les chemin sont à épuiser, et encore d'autres alors s'inventent. Et là le malheur, l'invention, c'est qu'elle ne sait se connaître elle se tue sinon avant d'avoir vu le jour.
Hors le jour, c'est un commencement, de prime abord.

woensdag 20 februari 2008

begrafenisstoet

Gisteren achter een blauwe doodskist gelopen. De blauwe verf was er in haastige halen opgezet, de afzetten van de verfborstel waren bij elke streek nog duidelijk zichtbaar. Zoals het een slechte schilder mag betamen. Het was waterverf, en het regende zachtjes.

De blauwe verf was het blauw van blauwe hyacinten, van een afgegane jeansbroek, van een te donkere zee.

De begrafenisondernemer was in zijn nopjes : heel precies en nog professioneler dirigeerde hij het transport van deze kist. Vier mannen, die in niets van hem verschilden buiten een iets kortere jas, voerden zonder dralen zijn bevelen uit. Het gewone, ellendige begrafenissfeertje hing er niet, alles was goed zo.

Tussen de afwezige tranen van de mensen laveerde de ondernemer als een volleerde kapitein het blauwe schip. De rangen werden ordelijk gesloten, mensen lieten elkaar met een vriendelijke hoofdknik voorgaan – ik ben geen directe familie, neen hoor. Mijn voetstappen verdwenen ook achter de kist en stilaan, langzaam, onvermijdelijk werd een stoet gevormd. Ik, die zei dat ik nooit meer in een betoging mee ging lopen. In de harder wordende druppels lazen we het avonduur. Laat keerden we terug.